In 2014 voelde ik dat er Tijd en Liefde voor mezelf nodig was. Tijd om me te ontladen en bij te tanken. Liefde omdat ik daar royaal van uit had gedeeld en vergeten was om van mezelf te houden. Het was ook tijd om me uit te spreken en dat de ander mij ook zou hóren.

Ik had zoveel meegemaakt. Mijn lijf zat vol en ik was moe. Jarenlang stond ik in de overlevingsmodus. Ik had me vaak aangepast. Dat patroon wilde ik doorbreken, want ik was en ben het letterlijk en figuurlijk dik waard.

Omdat ik ferme stappen zou gaan maken, zocht ik daarbij hulp. Ik koos voor een combinatie van de reguliere en de alternatieve gezondheidszorg.

Daarom kwam ik terecht bij Mariëtte Pouw  http://www.praktijkpouw.nl  Zij is klassiek homeopaat en heeft een praktijk voor leven in Bindi aan de Bergstraat in Amersfoort.
Mariëtte heeft een mooie uitstraling; ze is rustig, levenswijs en empathisch. Ze vroeg me naar mijn leven en het doel van mijn komst. Langzaam begon ik me te openen. Ik vertelde dat ik een schoon en fit lijf wil hebben. Dat het nu tijd was voor mij.

Ze luisterde aandachtig en liefdevol. Wat een fijn en kundig mens. Ik voelde me op mijn gemak bij haar. Aan het eind van de intake vertelde Mariëtte me dat ik veel heb opgespaard en dat ik daarom ook tijd en diverse middelen nodig zou hebben om me van mijn overbodige ballast te ontdoen.

Ze kon en wilde me daarbij ondersteunen. Ik kreeg van haar homeopathische korreltjes die me zouden helpen tijdens mijn proces en ondertussen had ze me al ‘energie-bolletjes’ mee gegeven. Het voelde goed dat ik die stap heb gezet, ik ging met haar in zee.

Inmiddels is het een jaar verder. Ik heb me van meerdere lagen ontdaan, daarover in een later artikel meer. Duidelijk is dat dit een adres is waarvoor ik dankbaar ben. Pouw mag zich met pauwentrots een prima hulpverlener voelen.

Schilderij met licht.

“Mevrouw ik zie licht in uw schilderij…….”
Dat zei een oudere meneer tegen me afgelopen zomer tijdens de Buitenschilderweek in Woudenberg.
Ik woonde net in Leusden en zag in een plaatselijke krant een artikel dat mijn aandacht trok. Het ging over de jaarlijkse Buitenschilderweek in Leusden / Woudenberg. Ik moest meerdere drempels over omdat ik nog nooit in het openbaar had geschilderd en had daardoor mezelf bijna overtuigd niet te gaan. Na mezelf flink te hebben toegesproken, had ik durf genoeg en kon ik, gelukkig, op de valreep nog mee doen.

Het verzamelpunt en de kennismaking vonden plaats in het Cultuurhuis te Woudenberg, waar ik een prettige groep kunstenaars aantrof. We kregen de opdracht om naar een buitengebied te gaan en daar een monumentale woonboerderij te schilderen. Van die boerderij had ik nog nooit gehoord en ik was ook niet eerder in Woudenberg geweest. Ik had nog nooit buiten geschilderd, de kunstenaars kende ik niet en een huis schilderen dat lag niet in mijn lijn. Ik begon me dringend af te vragen waar ik aan was begonnen.

Toen ik op de aangegeven plaats aankwam, trof me de grootse, prachtige natuur en de geweldige bomen. We verspreiden ons zodat ieder van ons een bepaalde invalshoek van het huis kon schilderen. Ondanks dat het een prachtig wit, monumentaal huis met veel hout was, sprak de natuur eromheen me veel meer aan. Daarom koos ik een boom die voor mij goed voelde en die me beschutting bood tegen de felle zon. Wat gespannen en onwennig installeerde ik mijn nieuwe veldezel en stalde de krat met verf en kwasten uit. Wat nu gedaan? Ik durfde in het openbaar niet te schilderen, want dan was het zichtbaar dat ik intuïtief schilderde en dat het schilderij niet van het huis zou worden…. Ik heb mezelf toegesproken want ik wilde heel graag mezelf verder ontwikkelen en er een fijne dag van maken.

Mijn blik, als enige van de groep, de andere kant op gericht, keerde ik in mij zelf en voelde de energie die er hing. Toen kon ik gaan schilderen, al had ik geen idee wat het zou gaan worden. Ik schilderde en schilderde. Af en toe kwam er een kunstenaar langs om te kijken wat ik maakte. Dat vond ik eng, want ik week van de anderen af met mijn schilderij. Ik schilderde geen huis, dat was voor ieder duidelijk. Er kwamen ook fietsers en wandelaars langs die keken.

Een van die wandelaars was een meneer op leeftijd. Hij riep hardop: “mevrouw ik zie licht in uw schilderij”. Ik wist me geen raad met zijn uitspraak en, sorry meneer, maar ik deed alsof ik u niet hoorde. Opnieuw zei hij luid: “mevrouw ik zie licht in uw schilderij.”
Daar kon ik niet omheen. Ik wist niet goed hoe ik in het bijzijn van anderen daarop moest reageren. Innerlijk weet ik dat ik vanuit een ander/ uniek perspectief schilder; zuiver en intuïtief en dat mijn schilderijen veel energie bevatten en vaak een doel hebben.

Ik keek op van mijn werk en keek naar de man en ik zag een prachtige uitstraling. Wat een ‘mooie’ man. Ik besefte dat deze man mij een stimulans gaf om door te gaan. Vermoedelijk kwam die stimulans ook uit de kosmos. Ik bedankte hem en zei dat ik het fijn vond dat hij licht in mijn schilderij kon zien. Het was een prettig gesprek en daarna maakte ik mijn schilderij verder af.

Enkele weken later werd aan iedereen die aan de Buitenschilderweek had deelgenomen, gevraagd om haar of zijn werken te tonen tijdens de expositie in het Cultuurhuis te Woudenberg. Ik had niet eerder geëxposeerd. En dat zou voor mij met mijn schilderijen nog meer naar buiten treden betekenen. Wederom moest ik een drempel over. Voor het eerst diende ik twee schilderijen in. Die kwamen er te hangen en of dat nog niet genoeg was, kwam er ook nog een uitnodiging voor de opening van de expositie bij. Ondanks dat ik het eng vond, ging ik.

Tot mijn verrassing zag ik tijdens de opening dezelfde man. Weer kwamen we met elkaar in gesprek. Hij vertelde me dat hij, toen ik van de zomer buiten aan het schilderen was, om me heen was gelopen om te zien of ik misschien een lampje achter mijn schilderij had gedaan omdat het, naar hij ervoer, zoveel licht uitstraalde. Er was geen kunstmatig licht.
Ode aan deze lieve man die me verder hielp op mijn pad. Mijn schilderij heb ik daarom ZICHTBAAR genoemd. Voortaan mag iedereen mijn werk zien en wil ik zoveel als ik kan, mensen steunen en inzicht geven door middel van mijn energetische schilderijen.

Hoe negatieve energie werd omgezet in positieve energie en ik levenservaring verwierf door een encounter met een hacker.

Het was nog heel vroeg in de ochtend toen iemand me ervan op de hoogte bracht dat mijn website misschien gehackt was. Kort daarna belde een ‘oud’ studiegenoot van me. Ze zei: “Toch maar eerst even vragen, hoeveel geld je nodig hebt, schatje?”. ‘Waar heeft ze het over’? vroeg ik met verbazing. “Ja, ik lees in de mail dat je op Cyprus zit en dat je je paspoort en je geld kwijtgeraakt bent. Je wilt naar huis en je hebt alleen geld nodig om de rekening van het hotel te betalen. Ik wil je helpen, maar je mail heeft een heel andere schrijfstijl dan ik van je gewend ben. De mail is ook vanaf je praktijkadres verzonden. Vandaar dat ik toch maar eerst even naar je bel”. Waar gaat dit over? vroeg ik wederom.. “Ben je niet op Cyprus, ben jij in Leusden??? stelde ze onthutst vast. Dan moet jij aangifte gaan doen”! Geloof maar, dat ik van de schrik meteen klaarwakker was. Iemand leverde me een criminele streek. Wat was er aan de hand? Ik kon niet meer inloggen op mijn G-mail-account. Alle e-mailadressen waren weg en alle telefoonnummers op mijn mobiel waren gewist.

Inmiddels waren velen wakker geworden en lazen de bewuste mail van de hacker. Dat bracht een enorme stroom van telefoontjes, apps en sms-jes teweeg. Mensen die me waarschuwden, mensen die meeleefden, mensen die checkten of de mail wel klopte en mensen die bereid waren om de portemonnee te trekken. Zelfs mensen die ik persoonlijk niet ken, of die er geld voor moesten lenen.

Wat een liefde, wat een hulp, wat een positiviteit. Mijn zoon en schoondochter, de lieverds, hebben mijn G-mail-account en mijn telefoonnummers hersteld. Zij hebben nu ook een verificatiecode ingebouwd en ik heb een lijst met e-mailadressen en telefoonnummers paraat.

Inmiddels heb ik aan al mijn mailcontacten excuus aangeboden voor het ongemak en ze bedankt voor de hartverwarmende reacties. Ook heb ik aangifte gedaan van computervredebreuk. De politie verdient m.i. ook een pluim.

Het goede aan deze gebeurtenis is, dat het een enorme stroom positieve energie in werking heeft gebracht en zelf heb ik ook een groot cadeau gekregen. Ik heb gemerkt dat ik heel veel schatten van mensen om me heen heb. Het heeft me heel erg goed gedaan.

Uit de grond van mijn hart zeg ik: Dank jullie wel!

Praktijk Zielskunst gaat binnenkort ook op locatie werken! Ik ga mijn creatieve vleugels verder uitslaan en voel me een geluksvogel.

Een paar maanden geleden vond ik een huis. Het werd een licht (t)huis, waarin ik werk en creëer. Waar ik al weer een aantal workshops heb gegeven en waar vele schilderijen werden gemaakt en bijzondere momenten plaatsvonden.

Ik merk dat er ruimte en rust in mijzelf is ontstaan. Mijn intuïtie werkt op volle toeren. Allerlei ideeën en plannen worden zichtbaar. Ik voel dat het nu tijd is om mijn bescheidenheid te bedanken voor zijn bewezen diensten en mijn enthousiasme te verwelkomen.

Het is tijd om ‘naar buiten te gaan’, om ook elders in Nederland mijn workshops en presentaties te gaan geven. Dat ga ik doen, als geluksvogel!

Vele jaren geleden hoorde ik voor het eerst dat kinderen hun ouders in het aardse leven uitzochten. Ik kon dat niet geloven. Dan zou ik zeker een andere keus hebben gemaakt! Dacht ik.

Als meisje was het voor mij beter, om me in ons gezin aan te passen. Niet op te vallen en vooral niet te zeggen wat ik er van dacht. Ik lette op de mimiek van mijn ouders en van mijn dove oma, op de toon waarop dingen werden gezegd, of juist níet. Ik was eenzaam als kind en gevoeliger dan de meesten.

Als jonge vrouw maakte ik bepaalde keuzes, waar ik veel van heb geleerd. Om brood op de plank te hebben, koos ik lang geleden voor het werken met cijfers. Dit brak me op. Ik wilde met mensen werken. Het was dan ook geen wonder dat ik me ging omscholen en zelfstandig schrijftolk werd. Een voorziening was er toen in Nederland nog niet. Daarvoor heb ik pionierswerk gedaan en landelijk een tolkvergoeding voor elkaar gekregen waar doven en ernstig slechthorenden nog steeds een beroep op kunnen doen. Ik heb vele jaren met plezier getolkt.

Het contact met mijn moeder verbeterde en onze band werd de laatste jaren van haar leven heel mooi en warm. Ze was verbaasd en trots dat haar dochter kon tolken en ze schepte er in het verzorgingshuis zelfs over op. Dat was wennen voor mij.
Mijn vader daarentegen durfde zich pas een aantal jaren na zijn dood aan me te laten zien, al durfde hij niet dichtbij te komen. Hij schaamde zich en vroeg om vergeving. Dat ik hem zag, maakte veel in me los. Ik heb mijn emoties verwerkt en ik kon hem vergeven. Inmiddels heb ik hem al een paar keer gezien en ook hij is trots op mij.

Door al die jaren heen werd ik een goede luisteraar en werden mijn intuïtie en spiritualiteit gevoed en gesterkt. Communicatie liep daarbij altijd als een rode draad door mijn leven. En nu begrijp ik mijn enorme drijfveer om communicatie voor iedereen mogelijk te maken.
Ook begrijp ik nu waarom ik juist deze ouders nodig had om te leren communiceren en om in mijn huidige leven als ‘doorgeefluik’ te mogen fungeren in mijn praktijk.
Nu snap ik ook dat tijdens mijn opleiding Energetisch Werk het opeens duidelijk werd dat ik helend kan werken en schilderen. Dat ik zelfs iemands ziel kan schilderen. Het heeft allemaal met communicatie te maken.

Al jarenlang kan ik aan iemands stem meer ‘vernemen’, dan er verteld wordt. Door de verdiepingscursus Vorige Levens die ik volg bij Samma Centrum, werd me duidelijk dat ik in een van mijn vorig levens afasie heb gehad. Ik kon toen niet meer praten en mensen lieten mij links liggen, omdat ze niets meer aan me hadden.
De laatste jaren heb ik er hard aan gewerkt om mijn stem te helen en me te durven uiten. Het laatste duwtje dat ik nog nodig had, kreeg ik onlangs tijdens een workshop Stembevrijding bij Esensya. Ik vernam daar dat de stem de richtingaanwijzertjes van de ziel zijn. Aha!

De puzzelstukjes in mijn leven gaan op hun plaats vallen. Ik heb een grote levensles in communicatie gekregen en inzicht waarom ik hier op aarde ben gekomen. Wat een cadeau!

Een van de allereerste schilderijen die ik maakte, was Het Ei. 

Het Ei schilderde ik op karton. Het werd mooi en om het Ei op te kunnen hangen, deed ik er enkele jaren geleden een grote, oude fotolijst met glas om heen die ik nog in huis had. Die lijst valt nu bijna uit elkaar. Ik koop een nieuwe fotolijst. Dat klusje ga ik even doen…..

Ik haal mijn schilderij uit de gammele, goudkleurige lijst en doe het in een nieuwe lijst met een witte rand. Nu ziet het schilderij er opeens heel anders uit. Dat is even wennen! Ik voel dat dit schilderij op de een of andere manier bij mijn herstart hoort, al begrijp ik nog niet direct waarom.

De oude lijst, het glas en de plaat wil ik netjes opruimen. Ik voel echter wat aan de onderzijde van de achterwand zitten en ik draai de achterwand om. Daar komen opeens een tiental trouwfoto’s van mij tevoorschijn! Dat had ik niet verwacht, ik wist niet meer dat ik die lijst daarvoor had gebruikt.

Ik bekijk de foto’s en mijn gedachten dwalen af naar de vele jaren dat ik met mijn man getrouwd ben geweest. Ik heb hem intens lief gehad. Na enige tijd gaan mijn gedachten naar het heden. Hoe toepasselijk is het om nu het oude vaarwel te zeggen en de nieuwe lijst met Het Ei, op te hangen.

Zoals ik eens via een channeling van mijn docent hoorde, kun je een verlies ervaren alsof iemand iets van je heeft afgenomen. Als dat verlies wat langer geleden is, kun je er ook eens over nadenken en er vanuit een andere hoek naar kijken. Je verliest iets, maar het verlies opent ook een andere deur: nieuwe perspectieven, keuzen en kansen. Ze bevinden zich allemaal achter de open deur. En het ‘enige’ dat je hoeft te doen, is door die deur te gaan.

Mijn schilderij Het Ei zit nu niet meer achter matglas. Het schilderij glanst; de kleuren zijn levendig en helder.

Ik ben uit de verf gekomen!

Het is januari 2014 en het is tijd om met mijn bedrijf Praktijk Zielskunst een herstart te maken. De afgelopen anderhalf jaar ben ik nauwelijks aan het werk geweest. Het was een pittige tijd waarin ik o.a. rauwe rouw heel intens heb meegemaakt. Ik doorleefde belangrijke levenslessen en achteraf bleek wederom, dat het ook een tijd was van een grote innerlijke groei en van veel contact met de zielenwereld.

Ik heb vanochtend een afspraak bij de Kamer van Koophandel in Amersfoort om mijn bedrijf officieel in te schrijven en dat vind ik spannend. Met die spanning word ik ook wakker en ik blijf nog even in mijn bed liggen. Voor mijn geestesoog verschijnt een shirt dat ik laatst eens heb gekocht. Het shirt blijft naar me toe komen. Ik heb laatst ook een paar pantalons gekocht. Eén van die broeken komt ook naar me toe. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Die twee zullen nooit bij elkaar passen qua kleuren. Ik grap naar mijn gidsen: ha, ha, het lijkt wel feestkleding en ik hoor: “inderdaad”. Feestkleding??? In plaats dat het spannend is, wordt het dan feestelijk vandaag? Ah, dat is fijn. Dan gaat de inschrijving vandaag dus lukken en mijn spanning vloeit weg.

Hoewel die twee kledingstukken wel slecht bij elkaar gekozen zijn. Denk ik…. Later zie ik in de spiegel dat ze heel mooi bij elkaar staan. Feestelijk en fleurig.

Onder het douchen zing ik steeds dezelfde melodie. De woorden ken ik niet en ik kan me niet heugen dat ik ooit onder de douche gezongen heb. De melodie komt me ergens wel bekend voor. Ik vraag om duidelijkheid wat betreft die melodie.

Beneden gekomen pas ik mijn gegevens op de online inschrijving van de Kamer van Koophandel nog snel even aan. Dan hoor ik weer de bewuste melodie. Opeens weet ik dat het een Limburgs liedje is. Mijn moeder was een Limburgse…..  Ik heb een aantal cd’s met Limburgse liedjes en ik weet waar ze staan. Sinds haar overlijden in 2001 heb ik ze nooit meer geluisterd. Welk liedje zou het zijn? Ik scan met mijn ogen de titels op de cd’s en opeens valt mijn oog op ‘’t Kapelke’. Zou het die melodie zijn? Het werd bij mijn moeders afscheidsdienst gedraaid. Ik luister en het is de bewuste melodie! Een liedje waarop een kind haar moeder bedankt. Het ontroert me enorm. Op zo’n belangrijk moment voor mij, is ze er dus en ze maakt zich zo kenbaar.

Ik mediteer en voel mijn spirituele vrienden om me heen staan. Ze legt haar handen in mijn handen. Ik voel me gedragen door de groep en zachtjes heen en weer gewiegd. Er is hele mooie energie aanwezig en ik ben overrompeld door mijn emoties. Wat is dit geweldig dat ik dat mag meemaken.

Op weg naar de Kamer van Koophandel zie ik een veld dat vol zit met kraaien; de berichtgevers van de spirituele wereld. Wat ik ga doen in mijn praktijk en de bijbehorende omschrijving werd me van de week al duidelijk. Spiritueel Schilder hoorde ik al vele nachten achtereen. Daarna hoor ik rouwbegeleider. En ik geef natuurlijk Workshops Intuïtief Schilderen.

De inschrijving verloopt vlot. Het is een aardige meid, al kan ze mijn beroep eigenlijk nergens in het systeem van de Kamer van Koophandel onderbrengen. Uiteindelijk lukt het en ik rijd als eigenaar van Praktijk Zielskunst huiswaarts. Onderweg hoor ik opmerkingen die mijn moeder altijd maakte. Ze is dus nog bij me en ik voel dat ze trots op me is.

Thuis gekomen voel ik me heel blij en ik bedank mijn moeder en mijn gidsen. Ik krijg het advies om een dagboek bij te houden. Dat ga ik doen en de prachtige ervaring van vandaag is het eerste dat er in komt te staan.

Annemarie, een collega van me heeft me ingehuurd als deskundige voor een helingsritueel. Het is voor een cliënt van haar die al vele jaren rouwt om zijn doodgeboren dochtertje. Ik ken hem niet en ik hoor van haar dat hij destijds geen afscheid heeft kunnen nemen. Dat was in die tijd nog zo, ouders mochten hun overleden kindje bij de geboorte niet zien en niet vast houden. De bedoeling is dat ik in mijn praktijk een zielsschilderij van het meisje maak en dat ik aan de vader tijdens een consult zeg wat het kindje me heeft verteld en me heeft laten zien. Het schilderij mag hij meenemen naar huis.

Ouders van een overleden kind hebben het lang moeilijk. Ze hebben verdriet en rouwen. De rouwverwerkingstijd en de wijze waarop, varieert.

Ik besluit de opdracht aan te nemen. Ik mediteer en channell. Ik noem de naam van het kind en ik vraag of ik contact mag maken.

Daar is ze die mooie kleine meid met haar lange krullen. Ze draagt een witte schort over haar blauwe jurkje. Het is een rustig kind en ze praat gemakkelijk. Ze vertelt me dat ze het goed heeft waar ze is en dat het er fijn is. Ze is vaak bij haar ouders en bij haar papa. Ik mag haar gaan schilderen.

De lieverd is een paar keer bij me geweest en ze heeft me dingen verteld die alleen haar ouders aangaan. Ze vertelt me wat ik moet schilderen, welke kleuren en dat het tijd is voor een afscheidsritueel. Ze heeft het over haar taak om mensen dichter bij elkaar te brengen. Het schilderij is een verbinding. Ik ga haar schilderij maken, dat doe ik in fases en steeds na een meditatie.

Ik schilder een boom. Die is zeer belangrijk en ik weet niet waarom. Een schommel in die boom vind ik lastig om te schilderen, omdat ze me heeft laten zien dat ze recht vooruit schommelt. Ze schommelt het leven op aarde in en uit.

Ze laat zich opnieuw aan me zien en ik verbind me met haar energie en daar is ze, opeens schilder ik haar in het schilderij! Ik bedank haar en ik zal het schilderij binnenkort aan haar vader geven.

Het consult

De vader komt op een afgesproken tijdstip naar de praktijk van mijn collega Annemarie. Zij vertelt aan hem dat ze me heeft leren kennen van de opleiding Energetisch Werk. Dat het mijn specialiteit is om zielsschilderijen te maken en dat hun kindje baat heeft bij mijn schilderij. In het kort hoor ik de reden waarom ze me heeft ingeschakeld. Ik neem het van haar over en merk dat de vader het spannend vindt. Wat gaat er gebeuren en hoe zal een dergelijke vrouw zijn die op de grens van twee werelden communiceert? Omdat ik een heel gewoon mens ben en hem rustig mijn manier van werken uitleg, gaat hij zich steeds meer ontspannen. Wat moedig van hem, dat hij deze stap heeft gezet.

Eerst vertel ik uit mijn hoofd welke beelden ik heb gezien en wat zijn kindje me heeft verteld. Om hem op zijn gemak te stellen, laat ik veel afhangen van wat er tijdens het consult voorvalt en wat de vader graag wil. Hij bepaalt ook de volgorde: eerst vertellen en als laatste het schilderij.

Ik heb op een A-4tje geschreven wat zijn dochtertje mij heeft verteld. Diezelfde tekst heb ik voor hem ook op papier. Hij kiest voor de tekst en ik lees rustig voor. Hij wordt emotioneel. Ik vind het ontroerend om mee te maken. Annemarie steunt hem. Het is voor ons een heel bijzonder moment.

Na het voorlezen geeft hij ons uitleg. Nu kan ik begrijpen waarom ik zo heb geschilderd. De uitleg is privé, daarover ga ik niet uitweiden. De levensboom die ik heb geschilderd met een schommel er aan, heeft te maken met Het Gedenkbos in Neede.

De vader vertelt dat hij een maand geleden een mystieke ervaring heeft gehad. Het is onbegrijpelijk dat hij nog leeft. Hij heeft moeite met het woord afscheid waar zijn dochtertje het over heeft. Hij zegt: ik heb sinds die ervaring nu eindelijk na jaren contact met haar, ik kan haar zien en ik wil haar nooit meer kwijt. Het kindje bedoelt echter geen definitief afscheid, maar een helingsritueel voor haar en voor haar ouders.

Ik heb na het schilderen ook een beeld gezien van een wit steentje, dat me werd aangereikt door een entiteit. Annemarie is pas naar de Dominicaanse Republiek geweest. Op het hele strand was geen schelp te zien. Behalve één spierwit schelpje en die heeft ze meegenomen. Dat schelpje hoort bij deze rouwende vader. Als de tijd daar is, dan kan hij het schelpje aan zee leggen als een ritueel.

De vader heeft graag dat ik het pakje open maak met het schilderij. Er omheen heb ik een blauwe strik gedaan, precies de kleur van haar jurk. Ik pak het schilderij uit en hij roept: daar zit ze in!!! Ik zie haar!!! Hij huilt en hij lacht. Hij daalt diep in zich zelf af.

Het consult heeft anderhalf uur geduurd. Het is tijd, we nemen afscheid van elkaar. Hij omhelst ons en geeft ons een paar zoenen. We zien hem het pad aflopen naar zijn auto toe en hij heeft het schilderij tegen zijn borst gedrukt. Hij koestert het schilderij.

Ik vind dit zo’n prachtige en bijzondere ervaring. Ik ben diep geraakt. Wat mooi dat ik dit werk mag doen en dat ik daarbij weer goede hulp heb gehad van “de andere kant”. Wat mooi om zo met zijn allen samen te werken. Ik ben heel dankbaar.

Onderweg naar huis rollen mijn tranen. Ik heb tijd voor mezelf nodig. Wanneer ik na twee dagen het gebeurde als concept opschrijf, huil ik weer. Een week later werk ik het concept uit en weer word ik heel diep geraakt. Zó diep dat ik besef dat ik vooral wil gaan werken voor ouders die hun kind hebben verloren.

Een paar weken later vertel ik aan de vader welke uitwerking deze prachtige ervaring op me heeft. Ik vraag hem toestemming om hierover te mogen schrijven op mijn website. Zijn reactie luidt als volgt, ik citeer: “Je keuze iets voor ouders te doen die een kind verloren hebben, is prachtig. Ik weet zeker dat er veel leed en onverwerkte pijn nog op jouw hulp liggen te wachten. Vooral de pijn die blijft waarmee je in je omgeving niet terecht kan, is denk ik voor de meeste ouders die dit hebben meegemaakt hetzelfde. Het is immers al weer zo lang geleden en je hebt toch kinderen….”.

Februari 2014
Nu ben ik er aan toe om bovenstaande tekst aan de vader van het overleden kind ter goedkeuring voor te leggen. Ik wil hem het volgende zeggen. Dank je wel voor het vertrouwen in me en voor het delen van je vreugde en verdriet. Dank je wel voor de stimulans en het inzicht die ik kreeg om door te gaan als helende schakel voor ouders en grootouders die hun kind of kleinkind hebben verloren.

Het is al weer een paar jaar geleden dat een vrouw me vertelde dat ze pas was bevallen van haar kindje dat overleden was in haar baarmoeder. De zwangerschap duurde 21 weken. De bevalling werd ingeleid en toen de foetus was geboren, bleek het een jongetje te zijn, met beperkingen. Het ziekenhuis heeft de ouders goed begeleid en ze hebben afscheid kunnen nemen van hun doodgeboren kind.

Ik mag van de moeder foto’s van het jongetje zien. Ze noemen hem Bram of Brammetje. Haar verdriet is groot en ik troost haar en leef met haar mee. Ik bied haar aan om contact te leggen met Bram en een schilderij daarover te maken, in ruil voor een recensie en naamsbekendheid. Ze vindt dat een goede deal en ze wil op deze manier ook graag andere ouders helpen die een vroeggeboorte hebben meegemaakt. Ze geeft me een foto van hem en ze gaat huiswaarts.

Al een paar dagen daarna sta ik opeens met goudkleurige verf en een blauw doek in mijn handen. Ik ‘moet’ werken met de foetus. In gedachten verbind ik me met Bram en leg mijn handen om zijn foto. De foto voelt heel warm aan. Ik zie een kindje dansend, heel blij, heel enthousiast én het is een spraakwaterval! Ik voel hele lichte, vrolijke energie. Hij roept mama. Mama Momsi. Daar is het schilderij voor. Hij vraagt me om bomen, kindjes en engelen te schilderen. Ik vraag hem of hij het moeilijk heeft gehad (vanwege zijn beperkingen). Hij antwoordt dat hij het daar niet over gaat hebben, maar wél over Mama Momsi!!!!

Hij is heel toegankelijk, ik kan gemakkelijk met hem te praten en ik schrijf op wat hij me vertelt. Hij springt, huppelt, hij is blij en hij heeft haast. Ik ben door zijn ongeduld helemaal vergeten om hem toestemming te vragen voor het werken met hem. “Ja, Ja. Toe nou maar, toe maar”.

Opeens schilder ik op een doek met goudkleurige verf. Ik besef dat ik helemaal geen water voor de verfkwasten bij de hand heb en ook nog geen andere kleur verf. Hij heeft zo’n haast, hij springt heen en weer. Ik schilder een boom en hij zegt me dat ik kinderen erbij moet schilderen. Ik wil de letter B onder de boom schilderen. Daar is hij het niet mee eens. Op die plaats moet een ballon en weer zegt hij: “kindjes tekenen”. Ik schilder er nog een paar kindjes bij.

Dit schilderij is onverwacht snel af en hij is opeens weg. Ik kan hem niet eens bedanken. Dat ben ik niet gewend. Ik bel zijn moeder en ik maak een afspraak met haar. Tijdens het consult vertel ik haar wat Bram me tijdens het schilderen heeft verteld. Dat heb ik ook opgeschreven en dat geef ik aan haar met de foto. Natuurlijk krijgt ze het schilderij mee naar huis, het schilderij geredigeerd door haar zoontje. Zijn moeder herkent het karakter. Het duurde heel erg lang voordat de echoscopist een eerste echo kon maken omdat hij zo druk was.

In december 2013 heb ik de ouders bezocht en ik zag dat het schilderij van Bram een prominente plaats in hun woonkamer heeft gekregen. Het schilderij geeft heling en Brams energie is aanwezig in hun gezin.

We hebben 24 jaar geen contact gehad met elkaar, Elisabeth en ik. Voor die tijd waren we dikke vriendinnen. Kort geleden hebben we elkaar via internet weer terug gevonden. Het is 9 mei 2013. Vanmiddag ga ik Elisabeth afhalen bij station Amersfoort. Ik vind het een beetje spannend, hebben we elkaar wat te vertellen?

’s Ochtends besluit ik om eerst te mediteren. Daarom ga rustig ik zitten en ik vraag ‘boven’ om hulp. Dat ik datgene mag doen en zeggen, wat er gezegd mag worden aan Elisabeth. De energie in de kamer voelt nu heel anders aan. Voor me komt een oude dame staan, een oma. We maken contact met elkaar.

Ze is druk en ongeduldig en ze tikt driftig op tafel. Ze heeft het over een knoop. Ook laat ze me steeds een boekje zien. Dat boekje is heel belangrijk! ‘Oma’ was niet alleen in mijn kamer. Er waren twee grote engelen bij.

Daarna heb ik een engelenkaart voor Elisabeth getrokken. De boodschap was: Dagdroom. Mijn vriendin moest gaan dagdromen en gaan schrijven.

Ik heb mijn vriendin opgehaald bij het station en we zijn samen naar mijn huis gereisd. Het was goed om elkaar weer te zien. De klik was er weer. Ik heb voor ons gekookt en toen we aan tafel zaten te eten, begon ik voorzichtig te vertellen over ‘oma’. Hoe zou Elisabeth daarop gaan reageren?

Ze kreeg kippenvel en ze was ontroerd. Toen vertelde ze me dat ze vorige week in een boekje was gaan schrijven over zichzelf en haar ideeën. Nu werd het me duidelijk wat de oude mevrouw met het boek had bedoeld. Die oude mevrouw was over de 100 en ze werd in haar familie opoetje genoemd.

Opoetje had een driftige natuur, ze maakte iedereen precies duidelijk wat ze belangrijk vond en wat zij vond dat er moest gebeuren. Dat deed ze door met haar wandelstok of met haar “zweepje” dat bevestigd was aan haar Zeeuwse klederdracht, te tikken op de tafel.

Ik ben zelf geen Zeeuwse, anders had ik het wel geweten wat er met een knoop werd bedoeld. De Knoop bleek een Zeeuwse Knop te zijn. Een sieraad die mijn vriendin van haar opoetje had gekregen toen ze 12 jaar oud was. Opoetje droeg die altijd aan de voorkant van haar klederdracht.

De vriendschap tussen ons is gelukkig weer hersteld. Dat ervaren we beiden als een cadeau.  Opoetje heeft Elisabeth een grote stimulans gegeven om te blijven groeien en zichzelf te ontwikkelen.