Ik heb straks een afspraak met een vrouw van een jaar of veertig voor het maken van een zielsschilderij. Ze komt over twee uurtjes in mijn praktijk. Ik begin voorbereidingen te treffen. De tafel waar ik aan werk, de schildersmaterialen en ik steek de kaarsen aan. Ik houd zo van lichtjes.

Laatst heb ik van haar een visitekaartje gekregen. Met dit kaartje tussen mijn handen probeer ik of ik me al af kan stemmen op haar energie. Dat lukt. Ik krijg hoofdpijn, ik voel dat ze erg druk is. Er is rust nodig en ze heeft tijd voor haar zelf nodig. Ik mediteer.

Na afloop van het mediteren leg ik potloden en tekenpapier voor haar neer. De potloden zijn van mijn moeder en het is voor het eerst dat ik ze klaar leg om te mogen gebruiken. Het zou zomaar kunnen dat mijn cliënt straks wil tekenen terwijl ik ondertussen haar ziel schilder.

Ze komt van haar werk en bij een kop thee kan ze eerst acclimatiseren. Dan voel ik dat het tijd wordt om te schilderen. Zang en muziek begeleiden me. Ze gaat inderdaad tekenen en maakt een mooie bloem. We zijn stil en we zijn elk voor zich bezig.

Ik kies een doek en daarna de verf. Het worden de kleuren licht blauw, hemelsblauw, wit en roze. Er is een mannelijke gids voor haar aanwezig. Hij vertelt me dingen en ik mag “zien”. Er is inzicht nodig, daarom schilder ik lijnen. Inzicht in haar leven. Voor haar rust is het nodig dat ze emoties opruimt. Ze heeft in haar dagelijks leven een muurtje opgetrokken. Ik mag echter steeds dieper kijken. Ze is een schoonheid, al denkt ze daar waarschijnlijk zelf wat anders over. Ik zie een stralende kern en ik ben geroerd over zoveel moois. Ze doet het goed en ik zie een “tedere omhelzing” voor haar.

Na afloop fungeer ik als een doorgeefluik en vertel haar over bovenstaande. Nu is zij geroerd. Het schilderij neemt ze mee naar haar huis met een handleiding voor het schilderij. De komende tijd gaat zij ontdekken wat het schilderij haar te vertellen heeft.

De moeder van dit meisje had al een schilderij van me. Ze vroeg me of ik ook iets voor haar dochtertje kon maken als bescherming. Dat wist ik niet, maar ik kon het proberen. Het werd mijn eerste beschermschilderij.

Ze had met haar dochtertje gepraat en haar gevraagd of ze een schilderijtje bij haar bed wilde hebben. Een beschermschilderij dat hielp om beter te kunnen slapen en waardoor zij niet meer steeds eng ging dromen. Zo’n schilderij wilde haar dochtertje heel graag. Ik kende het kindje niet en ik kreeg een foto van haar dochtertje. Moeder en ik spraken af om voor haar een beschermschilderij te maken.

Na een paar dagen droomde ik ’s nachts van het meisje. Daardoor wist ik dat ik ’s ochtends naar een knotwilg bij mij in de buurt moest gaan. Bij de boom aangekomen, kreeg ik een stukje schors mee.

Toen ik terug kwam in mijn praktijk, heb ik gemediteerd met het stukje schors in mijn hand. Daarna heb ik via de foto “ingezoomd” op de energie van het meisje. Wat ik “zag en doorkreeg” mag ik natuurlijk niet vertellen. Dat is wat het meisje zelf gaat ontdekken.

Het was me duidelijk dat ik iets met de knotwilg moest gaan schilderen. Het eindreslultaat zie je. De moeder en haar dochtertje hebben samen het schilderij bij mij in de praktijk opgehaald. Toen hoorde ik dat het meisje heel erg van de natuur hield, vooral van bomen. Ze vond het spannend om haar schilderij uit te pakken. Haar uitspraak over de boom was voor mij heel verrassend: Dit ben ik en dat is mama.

Het schilderij hangt naast haar bedje. Ze slaapt meestal heel goed en soms wil ze graag gaan slapen met haar schilderij in bed!