Een van de allereerste schilderijen die ik maakte, was Het Ei. 

Het Ei schilderde ik op karton. Het werd mooi en om het Ei op te kunnen hangen, deed ik er enkele jaren geleden een grote, oude fotolijst met glas om heen die ik nog in huis had. Die lijst valt nu bijna uit elkaar. Ik koop een nieuwe fotolijst. Dat klusje ga ik even doen…..

Ik haal mijn schilderij uit de gammele, goudkleurige lijst en doe het in een nieuwe lijst met een witte rand. Nu ziet het schilderij er opeens heel anders uit. Dat is even wennen! Ik voel dat dit schilderij op de een of andere manier bij mijn herstart hoort, al begrijp ik nog niet direct waarom.

De oude lijst, het glas en de plaat wil ik netjes opruimen. Ik voel echter wat aan de onderzijde van de achterwand zitten en ik draai de achterwand om. Daar komen opeens een tiental trouwfoto’s van mij tevoorschijn! Dat had ik niet verwacht, ik wist niet meer dat ik die lijst daarvoor had gebruikt.

Ik bekijk de foto’s en mijn gedachten dwalen af naar de vele jaren dat ik met mijn man getrouwd ben geweest. Ik heb hem intens lief gehad. Na enige tijd gaan mijn gedachten naar het heden. Hoe toepasselijk is het om nu het oude vaarwel te zeggen en de nieuwe lijst met Het Ei, op te hangen.

Zoals ik eens via een channeling van mijn docent hoorde, kun je een verlies ervaren alsof iemand iets van je heeft afgenomen. Als dat verlies wat langer geleden is, kun je er ook eens over nadenken en er vanuit een andere hoek naar kijken. Je verliest iets, maar het verlies opent ook een andere deur: nieuwe perspectieven, keuzen en kansen. Ze bevinden zich allemaal achter de open deur. En het ‘enige’ dat je hoeft te doen, is door die deur te gaan.

Mijn schilderij Het Ei zit nu niet meer achter matglas. Het schilderij glanst; de kleuren zijn levendig en helder.

Ik ben uit de verf gekomen!