Annemarie, een collega van me heeft me ingehuurd als deskundige voor een helingsritueel. Het is voor een cliënt van haar die al vele jaren rouwt om zijn doodgeboren dochtertje. Ik ken hem niet en ik hoor van haar dat hij destijds geen afscheid heeft kunnen nemen. Dat was in die tijd nog zo, ouders mochten hun overleden kindje bij de geboorte niet zien en niet vast houden. De bedoeling is dat ik in mijn praktijk een zielsschilderij van het meisje maak en dat ik aan de vader tijdens een consult zeg wat het kindje me heeft verteld en me heeft laten zien. Het schilderij mag hij meenemen naar huis.

Ouders van een overleden kind hebben het lang moeilijk. Ze hebben verdriet en rouwen. De rouwverwerkingstijd en de wijze waarop, varieert.

Ik besluit de opdracht aan te nemen. Ik mediteer en channell. Ik noem de naam van het kind en ik vraag of ik contact mag maken.

Daar is ze die mooie kleine meid met haar lange krullen. Ze draagt een witte schort over haar blauwe jurkje. Het is een rustig kind en ze praat gemakkelijk. Ze vertelt me dat ze het goed heeft waar ze is en dat het er fijn is. Ze is vaak bij haar ouders en bij haar papa. Ik mag haar gaan schilderen.

De lieverd is een paar keer bij me geweest en ze heeft me dingen verteld die alleen haar ouders aangaan. Ze vertelt me wat ik moet schilderen, welke kleuren en dat het tijd is voor een afscheidsritueel. Ze heeft het over haar taak om mensen dichter bij elkaar te brengen. Het schilderij is een verbinding. Ik ga haar schilderij maken, dat doe ik in fases en steeds na een meditatie.

Ik schilder een boom. Die is zeer belangrijk en ik weet niet waarom. Een schommel in die boom vind ik lastig om te schilderen, omdat ze me heeft laten zien dat ze recht vooruit schommelt. Ze schommelt het leven op aarde in en uit.

Ze laat zich opnieuw aan me zien en ik verbind me met haar energie en daar is ze, opeens schilder ik haar in het schilderij! Ik bedank haar en ik zal het schilderij binnenkort aan haar vader geven.

Het consult

De vader komt op een afgesproken tijdstip naar de praktijk van mijn collega Annemarie. Zij vertelt aan hem dat ze me heeft leren kennen van de opleiding Energetisch Werk. Dat het mijn specialiteit is om zielsschilderijen te maken en dat hun kindje baat heeft bij mijn schilderij. In het kort hoor ik de reden waarom ze me heeft ingeschakeld. Ik neem het van haar over en merk dat de vader het spannend vindt. Wat gaat er gebeuren en hoe zal een dergelijke vrouw zijn die op de grens van twee werelden communiceert? Omdat ik een heel gewoon mens ben en hem rustig mijn manier van werken uitleg, gaat hij zich steeds meer ontspannen. Wat moedig van hem, dat hij deze stap heeft gezet.

Eerst vertel ik uit mijn hoofd welke beelden ik heb gezien en wat zijn kindje me heeft verteld. Om hem op zijn gemak te stellen, laat ik veel afhangen van wat er tijdens het consult voorvalt en wat de vader graag wil. Hij bepaalt ook de volgorde: eerst vertellen en als laatste het schilderij.

Ik heb op een A-4tje geschreven wat zijn dochtertje mij heeft verteld. Diezelfde tekst heb ik voor hem ook op papier. Hij kiest voor de tekst en ik lees rustig voor. Hij wordt emotioneel. Ik vind het ontroerend om mee te maken. Annemarie steunt hem. Het is voor ons een heel bijzonder moment.

Na het voorlezen geeft hij ons uitleg. Nu kan ik begrijpen waarom ik zo heb geschilderd. De uitleg is privé, daarover ga ik niet uitweiden. De levensboom die ik heb geschilderd met een schommel er aan, heeft te maken met Het Gedenkbos in Neede.

De vader vertelt dat hij een maand geleden een mystieke ervaring heeft gehad. Het is onbegrijpelijk dat hij nog leeft. Hij heeft moeite met het woord afscheid waar zijn dochtertje het over heeft. Hij zegt: ik heb sinds die ervaring nu eindelijk na jaren contact met haar, ik kan haar zien en ik wil haar nooit meer kwijt. Het kindje bedoelt echter geen definitief afscheid, maar een helingsritueel voor haar en voor haar ouders.

Ik heb na het schilderen ook een beeld gezien van een wit steentje, dat me werd aangereikt door een entiteit. Annemarie is pas naar de Dominicaanse Republiek geweest. Op het hele strand was geen schelp te zien. Behalve één spierwit schelpje en die heeft ze meegenomen. Dat schelpje hoort bij deze rouwende vader. Als de tijd daar is, dan kan hij het schelpje aan zee leggen als een ritueel.

De vader heeft graag dat ik het pakje open maak met het schilderij. Er omheen heb ik een blauwe strik gedaan, precies de kleur van haar jurk. Ik pak het schilderij uit en hij roept: daar zit ze in!!! Ik zie haar!!! Hij huilt en hij lacht. Hij daalt diep in zich zelf af.

Het consult heeft anderhalf uur geduurd. Het is tijd, we nemen afscheid van elkaar. Hij omhelst ons en geeft ons een paar zoenen. We zien hem het pad aflopen naar zijn auto toe en hij heeft het schilderij tegen zijn borst gedrukt. Hij koestert het schilderij.

Ik vind dit zo’n prachtige en bijzondere ervaring. Ik ben diep geraakt. Wat mooi dat ik dit werk mag doen en dat ik daarbij weer goede hulp heb gehad van “de andere kant”. Wat mooi om zo met zijn allen samen te werken. Ik ben heel dankbaar.

Onderweg naar huis rollen mijn tranen. Ik heb tijd voor mezelf nodig. Wanneer ik na twee dagen het gebeurde als concept opschrijf, huil ik weer. Een week later werk ik het concept uit en weer word ik heel diep geraakt. Zó diep dat ik besef dat ik vooral wil gaan werken voor ouders die hun kind hebben verloren.

Een paar weken later vertel ik aan de vader welke uitwerking deze prachtige ervaring op me heeft. Ik vraag hem toestemming om hierover te mogen schrijven op mijn website. Zijn reactie luidt als volgt, ik citeer: “Je keuze iets voor ouders te doen die een kind verloren hebben, is prachtig. Ik weet zeker dat er veel leed en onverwerkte pijn nog op jouw hulp liggen te wachten. Vooral de pijn die blijft waarmee je in je omgeving niet terecht kan, is denk ik voor de meeste ouders die dit hebben meegemaakt hetzelfde. Het is immers al weer zo lang geleden en je hebt toch kinderen….”.

Februari 2014
Nu ben ik er aan toe om bovenstaande tekst aan de vader van het overleden kind ter goedkeuring voor te leggen. Ik wil hem het volgende zeggen. Dank je wel voor het vertrouwen in me en voor het delen van je vreugde en verdriet. Dank je wel voor de stimulans en het inzicht die ik kreeg om door te gaan als helende schakel voor ouders en grootouders die hun kind of kleinkind hebben verloren.