Dat er moge gebeuren, wat er dient te gebeuren
Vandaag ga ik naar een vriendin in het westen van het land. We kennen elkaar al 40 jaar en hebben veel lief en leed met elkaar gedeeld. Het is een fijne vriendin, een hele goeie.
Vanochtend thuis na de meditatie visualiseerde ik een goede reis en toen kwam er ‘dat er moge gebeuren wat er dient te gebeuren’. Het is een goed uur rijden naar mijn vriendin en we hebben elkaar al een aantal maanden niet gezien. Ik verheug me er op om haar weer te zien.
Daar aangekomen praten we over wat ons bezig houdt, onze praktijken en onze eigen spirituele ontwikkeling. De dag vliegt om; ik maak aanstalten om mijn jas te gaan pakken en huiswaarts te keren. En dan gebeurt het, de energie verandert.
Midden in de woonkamer staan we bij elkaar. Opeens voel ik een enorme energie achter me staan en die energie gaat ook om ons heen. Het voelt voor mij alsof iemand me bij mijn voeten heeft en de grond intrekt. Ik vertel mijn vriendin dat ik opeens een enorme energie voel. Zij ervaart die energie ook en kent dat gevoel niet. Ik stem me af op die energie en zeg dat die energie zwaar is, maar dat die heel goed en krachtig aanvoelt. Opeens voelt zij dat er handen op haar schouders gelegd worden. ‘Dat er moge gebeuren, wat er dient te gebeuren….’
Uit het niets beginnen we dingen tegen elkaar uit te spreken. Mijn vriendin vertelt me dat ze bang is geweest dat ze me zou verliezen toen ik drie jaar geleden uit het westen wegtrok. Dat is niet gebeurd. Ze vertelt me ook uit een bepaalde periode waarin ze mij nodig had en waarin ik mijn verantwoordelijkheid als tolk voor liet gaan. Ik vind dat erg om te horen en ik betreur dat ik mijn dove en ernstig slechthorende cliënten vaak voor liet gaan. En daarna vertel ik haar mijn pijn. Dat ik haar heb gemist en haar graag vaker had willen zien, toen ik destijds zoveel heftigs tegelijk meemaakte en ik als een nomade rondtrok in Nederland.
We kijken elkaar aan en zijn verbaasd dat we onverwacht dingen tegen elkaar uitspreken. We hebben ‘schoon schip’ gemaakt. Er verschijnt een lach op ons beider gezicht en we omhelzen elkaar een hele poos. Een omhelzing die langer duurt dan een halve minuut, die is helend zei mijn dochter laatst. Er diende dus vandaag wat uitgesproken én geheeld te worden. Dat is duidelijk.
Bij navraag blijkt dat mijn vriendin de volgende ochtend van 5 tot 7 uur in het westen van het land wakker ligt en ik lig in het midden van het land op precies dezelfde uren wakker en beiden denken we terug aan onze fijne, bijzondere dag. Ik zie de prachtige glazen piramide weer voor me die ik haar gaf. Die pracht is ze voor mij, vol met wisselende kleuren en wijsheid. Een echte vriendin, al veertig jaren lang.
