Het zal in het jaar 2001 zijn geweest, dat ik de etalage bekijk van een alternatief winkeltje in Alphen aan den Rijn. Er is nog een vrouw die de etalage ook bekijkt; ik ken haar niet. We gaan allebei de winkel binnen. Ik kijk wat rond en kies wat kaarsjes en een paar cadeautjes. Daarmee loop ik naar de toonbank om af te rekenen.

Voor de toonbank, word ik opeens heel verdrietig. Ik kijk opzij en zie dat die vrouw stilletjes naast mij is komen staan. Ik voel haar verdriet. Het volgende ogenblik heb ik mijn arm om haar heen geslagen. We blijven zo een poosje voor de toonbank staan. Dan zegt ze tegen mij: ‘een kind verliezen went nooit …..’

Ik heb haar daarna nog een paar keer gesproken. Het was voor mij het begin om volledig op mijn intuïtie te vertrouwen en in allerlei situaties te mogen troosten, zowel in als buiten mijn praktijk Zielskunst.

Dank aan de vrouw die de moed had om aan een wildvreemde troost te durven vragen. Dank aan haar overleden dochter die deze ontmoeting zal hebben geregeld.