Het is al weer een paar jaar geleden dat een vrouw me vertelde dat ze pas was bevallen van haar kindje dat overleden was in haar baarmoeder. De zwangerschap duurde 21 weken. De bevalling werd ingeleid en toen de foetus was geboren, bleek het een jongetje te zijn, met beperkingen. Het ziekenhuis heeft de ouders goed begeleid en ze hebben afscheid kunnen nemen van hun doodgeboren kind.

Ik mag van de moeder foto’s van het jongetje zien. Ze noemen hem Bram of Brammetje. Haar verdriet is groot en ik troost haar en leef met haar mee. Ik bied haar aan om contact te leggen met Bram en een schilderij daarover te maken, in ruil voor een recensie en naamsbekendheid. Ze vindt dat een goede deal en ze wil op deze manier ook graag andere ouders helpen die een vroeggeboorte hebben meegemaakt. Ze geeft me een foto van hem en ze gaat huiswaarts.

Al een paar dagen daarna sta ik opeens met goudkleurige verf en een blauw doek in mijn handen. Ik ‘moet’ werken met de foetus. In gedachten verbind ik me met Bram en leg mijn handen om zijn foto. De foto voelt heel warm aan. Ik zie een kindje dansend, heel blij, heel enthousiast én het is een spraakwaterval! Ik voel hele lichte, vrolijke energie. Hij roept mama. Mama Momsi. Daar is het schilderij voor. Hij vraagt me om bomen, kindjes en engelen te schilderen. Ik vraag hem of hij het moeilijk heeft gehad (vanwege zijn beperkingen). Hij antwoordt dat hij het daar niet over gaat hebben, maar wél over Mama Momsi!!!!

Hij is heel toegankelijk, ik kan gemakkelijk met hem te praten en ik schrijf op wat hij me vertelt. Hij springt, huppelt, hij is blij en hij heeft haast. Ik ben door zijn ongeduld helemaal vergeten om hem toestemming te vragen voor het werken met hem. “Ja, Ja. Toe nou maar, toe maar”.

Opeens schilder ik op een doek met goudkleurige verf. Ik besef dat ik helemaal geen water voor de verfkwasten bij de hand heb en ook nog geen andere kleur verf. Hij heeft zo’n haast, hij springt heen en weer. Ik schilder een boom en hij zegt me dat ik kinderen erbij moet schilderen. Ik wil de letter B onder de boom schilderen. Daar is hij het niet mee eens. Op die plaats moet een ballon en weer zegt hij: “kindjes tekenen”. Ik schilder er nog een paar kindjes bij.

Dit schilderij is onverwacht snel af en hij is opeens weg. Ik kan hem niet eens bedanken. Dat ben ik niet gewend. Ik bel zijn moeder en ik maak een afspraak met haar. Tijdens het consult vertel ik haar wat Bram me tijdens het schilderen heeft verteld. Dat heb ik ook opgeschreven en dat geef ik aan haar met de foto. Natuurlijk krijgt ze het schilderij mee naar huis, het schilderij geredigeerd door haar zoontje. Zijn moeder herkent het karakter. Het duurde heel erg lang voordat de echoscopist een eerste echo kon maken omdat hij zo druk was.

In december 2013 heb ik de ouders bezocht en ik zag dat het schilderij van Bram een prominente plaats in hun woonkamer heeft gekregen. Het schilderij geeft heling en Brams energie is aanwezig in hun gezin.