Op een zaterdagmiddag sta ik bij de bushalte in Leusden te wachten op de bus die me naar station Amersfoort brengt. Dit weekend ga ik naar mijn dochter in Groningen. Ze is jarig. Mijn koffertje op wielen heb ik mee en de eigen baksels en slingers zitten in mijn rugzak.

Er komt een jonge vrouw aanlopen. Zij zegt: “Ik zie uw koffer en ik vermoed dat u naar het station gaat en daar uw aansluiting gaat missen”. Ze heeft een app op haar mobiel en weet me te vertellen dat de bus een kwartier vertraging heeft. We besluiten beiden om naar de overkant te lopen en een andere bus te nemen.

Ze ziet mijn koffertje met het logo van een bekend merk erop.  Ze noemt het merk en ik zeg: “Ja dat was ooit”. “Ik ook”, antwoordt ze! Omdat ik niet in toeval geloof, denk ik al ‘dit kan interessant worden’ en mijn intuïtie draait op volle toeren.

Ik kijk eens beter naar haar en ik schat haar 22-25 jaar oud.  Ze loopt gracieus, draagt een mooie, lichtkleurige mantel. Het is een mooi mens met een mooie uitstraling. Dat laatste durf ik niet te zeggen. Daarom zeg ik: “Wat ben je mooi gekleed”. Ze lacht en is blij met mijn oprechte compliment.

Dan praten we verder over het bekende logo op mijn koffertje en ik vertel dat ik dat werk al lang niet meer doe. “Wat doet u dan”? Ja, de jonge vrouw is heel beleefd. Ik vertel over mijn energetisch werk en de workshops intuïtief schilderen en dat Zielskunst helemaal mijn passie is. Ze is heel geïnteresseerd.

We wachten op de bus en praten en praten, de bus komt en we stappen in en praten en praten. Ze vertelt me over haar leven, over haar huidige werk elders in Nederland. Dat ze graag ander werk wil. Werk dat er toe doet in deze maatschappij. Ze is het weekend op bezoek bij haar ouders in Leusden. Haar wens is om hier een baan te vinden en om hier ook weer te komen wonen. Want, zegt ze, er is hier andere energie en een prachtige natuur. Dat ervaar ik ook zo. Ik hoor hoe ze heet en ze vertelt dat zij en haar moeder zeer geïnteresseerd zijn in het spirituele. Dat ze met haar zus, die heel ver weg woont, een ‘lijntje’ heeft. Hoe verder ons gesprek vordert, des te duidelijker wordt het dat we heel veel raakvlakken hebben.

In de stad stapt ze uit en ze laat mij met een grote glimlach achter. Wat een leuke meid! Dankzij de vertraging van de bus, hebben we beiden een leuke ontmoeting en een fijn gesprek gehad.